maandag 24 februari 2014

Wie niet luisteren wil, moet maar voelen

Zo wat voelde ik me beroerd vorige week maandag. Barstende koppijn die maar niet weg wilde gaan hoe veel water ik ook dronk.

Het was te verwachten natuurlijk na een weekend waarin ik me even liet gaan. Nou'ja eigenlijk was het meer dan me laten gaan, onder sociale druk bezweek ik en at ik mee zoals van mij verwacht werd. Dit is niet wat ik nog een keer wil meemaken. Ik moet dit dan maar zien als leermoment en beter voorbereid soortgelijke momenten tegemoet gaan.

Ben ik dan zo erg in de fout gegaan? Ja en Nee. Zaterdag ging ik met een vriendin eerst even een kop koffie drinken in de stad en daarna uiteten. Bij de koffie werd natuurlijk een koekje geserveerd, maar die kon ik zonder problemen laten liggen/mijn vriendin blij mee maken. Met het eten heb ik bewuste keuzes gemaakt, ik wilde gewoon mee kunnen eten. Als voorgerecht nam ik uiensoep, daarna pasta met groente en noten (waarvan ik de meeste pasta liet staan, want de groente en noten en salade die er bij werden geserveerd vulden voldoende) en als toetje een kleine proeverij van de chef. Dat laatste was een bolletje ijs, brownie bonbonnetje en mini stukje tiramisu. Dat laatste was natuurlijk niet zonder suiker, maar ik genoot van elke hap en ik vind dat zoiets best een keer moet kunnen. De zaterdag voelde dan ook als een uitzondering die gemaakt moet kunnen worden, zo lang ik ervan geniet en achter mijn keuzes staat.

Maar toen kwam de zondag. We gingen naar familie waar we ook 's middags mee zouden eten. Ik nam goed voorbereid twee speltboterhammen mee en met een gekookt eitje en plakje kaas, was het een prima lunch. Maar de gastvrouw had ook zelf appeltaart gebakken. Ik wilde niet onbeleefd zijn en zelfgebakken appeltaart klinkt ook erg lekker, dus besloot daar een stukje van te nemen en het vervolgens daarbij te laten. Maar oh, dat was een teleurstelling, de taart smaakte niet. En een paar uurtjes later werd er zonder te vragen nog een stuk taart voor onze neus gezet. Omdat ik al van alles had afgewezen, durfde ik het niet terug te sturen....stom, stom, stom....want nu at ik dus nog een stuk met tegenzin en had ik me niet voorgenomen dat niet meer te doen????
Vervolgens was de vraag, nou ja eigenlijk meer een mededeling, dat we bleven voor het avondeten. Ik dacht dat er echt rekening met ons was gehouden, dus dat we het niet konden maken om weg te gaan. Maar niets was minder waar, even later kregen we diepvriespizza voor onze neus geserveerd en ook nog wel één van het soort die ik niet lekker vind. Oh en dan vergeet ik nog te noemen dat ik na die appeltaart bezweek voor de zoutjes die op tafel stonden, niet omdat ze lekker waren, maar misschien omdat dit suiker toch iets met mijn suikerspiegel deed? Na een halve pizza hield ik het voor gezien.

Ik voelde me 's avonds terug in de auto opgeblazen en rot. Ik voelde een verlangen naar fruit en water. 's ochtends werd ik wakker met nog steeds dat opgeblazen gevoel en barstende koppijn. Die dag heb ik alleen fruit, water en een beetje avondeten genuttigd.

Ergens wilde ik het niet geloven dat suiker dit met je lichaam kan doen, maar ik ben er nu van overtuigd dat dit zeker wel door de voeding kwam. Misschien niet de suiker alleen, maar wel het ongezonde voedsel waar mijn lijf moeite mee had om te verwerken en wellicht ook het gebrek aan goede voedingsstoffen.

Ik zal voortaan dus nog beter voorbereid op familiebezoek moeten gaan. Het meenemen van 2 boterhammen was een goede eerste stap. Misschien voortaan vooraf aangeven of we blijven eten of niet en verder gewoon echt iets afslaan als ik het niet wil. Ik ben er nog niet helemaal uit over hoe ik dit ga aanpakken. Ik wil beleefd zijn, maar tegelijkertijd ook voor mezelf opkomen. Ik heb hierin denk ik echt nog een stap te maken.

2 opmerkingen:

  1. Heel lastig, maar wel herkenbaar.

    Klinkt heel banaal, maar wel waar. Zwicht niet! Niet voor appeltaart. Je eigen is toch het lekkerst;) Voor niets. Zwicht je voor iets, dan is de volgende stap makkelijker. Zwicht je niet, dan weten de mensen dat ze het ook niet hoeven proberen.

    En sorry hoor, maar iemand diepvriespizza voorzetten en zeggen 'ik heb op jullie gerekend', dat is toch geen stijl!?

    Ik snap het wel hoor, familie, sociale druk.
    Ach, zullen we het een leermoment noemen?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo, voor het eerst reageer ik op je blog (die heel goed geschreven is trouwens;) )
    Voor mij is het heel simpel : ik eet geen suiker. Punt. Men hoeft met mij geen rekening te houden, maar ik weet wel graag wat er op tafel komt zodat ik zelf iets kan voorzien indien nodig. Maar ik heb makkelijk praten natuurlijk : iedereen in onze omgeving weet dat wanneer ik suiker, lactose of (teveel) vet eet, dan doodziek word. Zodoende. Ik zou het afslaan, maar wel vooraf laten weten zodat ze met jou geen rekening moeten houden.

    BeantwoordenVerwijderen